Güzel Şeylere Başlangıç (Beşir’i Nasıl Sahiplendim?)

Beşir’i Nasıl Sahiplendim ?

Öncelikle herkese merhaba ✋🏻😊
Konumuz şu ki hayvan sahiplenmek oldukça ciddi bir sorumluluk ve bunu yapmak istiyorsanız onu hayatınıza tamamen almak zorundasınız ve ilk başınız sıkıştığında onu sokağa atamazsınız. Çünkü o sizinle beraber yaşam tarzınıza alışır, mamaya alışır, artık sokağı tanımaz ve dışarıda kendini savunamaz. Bir bakmışsınız artık o “minnoş bir ev kedisi” olmuştur. 😬
Şimdi gelelim benim minnoş Beşir’ime ♥️



Beşir’i çalıştığım hastanenin bahçesinde bir taşın altında saklanmış bir şekilde bulduk. Onu gördüğümde aslında eve götürmek gibi bir düşüncem yoktu. İlk başta onu taşın altından çıkardık çok korkmuştu ve sadece titriyordu. Bu arada bahçede beslenen bir sürü kedi var ve hepsi yıllardır oradalar. Onların yanında ürkek, çekingen, yemek yemeyen bir kedi olunca direk farkediliyordu zaten. Çalışma arkadaşlarım beni eve götürsene lütfen sen bakarsın yaparsın gibi cümlelerde gaza getirince dayanamadım. 😬 Bir anda anneme Beşir’in fotoğrafını gönderdim, “ Eve getiriyim mi ?” diye sordum. Oda getir tabi deyince onu bir kolinin içinde eve götürürken buldum kendimi. 🙈
Beşir’in beni bulana kadar ki bir buçuk aylık hayat hikayesi şu şekilde; kendisi bir araba kaputuna saklanıp hastane bahçesine kadar gelmiş büyük ihtimal annesini kaybetmiş. Arabanın motor sesine maruz kaldığı içinde uzun süre korkak kaldı sonra zamanla alıştı seslere.
Veterinerin söylediğine göre fotoğraftaki (ilk eve getirdiğim günler) haliyle bir buçuk aylık felanmış.
Şimdi onu bulalı 18 ayımız oldu. 😊

     

En çok merak edilen sorulardan biri de “ Adı niye Beşir ?” 😊
Ben eve getirdiğimde tabi cinsiyetini bilmiyordum. Eğer dişiyse adını Bihter koyacağımm demiştim hep. Ama erkek çıktı 😬 Öyle olunca da annem o benim Kara Beşir’im olacak diye tutturdu. Kısa süreli bir anlaşmazlık sonrası adının Beşir olmasına karar verdik 😬
Bana bir zorluğu var mı derseniz. Asla pişman olmuyorum ama bazen onu bırakıp gitmek zorunda kaldığım için çok üzülüyorum kendimi ona haksızlık yapıyormuş gibi görüyorum ama sonra ona kavuştuğumda iyi ki benimle diyorum 🤗 Hayvanlar konuşamasa da onların ciddi duyguları var ve sokaklar onlar için çok tehlikeli. Her ne kadar doğal ortamları gibi gözükse de dışarıda yemek bulmaları soğuk sıcakla mücadele etmeleri, bazı insanımsılar tarafından gördükleri işkencelerden dolayı yaşamları çok zor 😞 keşke imkanımız olsa da hepsini evimize alabilsek. Alamayanlar içinde tek tavsiyem ne olur onlara yardım edin. Onlar bu dünyanın en masum en savunmasız canlıları ve bu kötülükleri hakketmiyorlar.
Bu hikayeyi okuduğunuz için teşekkür ederim umarım içinizde bir yerlere dokunmuşumdur. Sevgiyle kalın 🙏